Maandag 29 juni. Sinds vorige week hebben we een drumstel. Niet zo groot, maar precies goed voor de kinderen die er op willen spelen. De eerste stokjes zijn al gebroken, dus vanaf nu doet iedereen heel voorzichtig ermee. Deze ochtend zit Yanna (5) achter het drumstel, Paula (3) staat naast haar. "Zullen we Vader Jacob zingen?" Ze zingen Vader Jacob en Yanna slaat bij iedere lettergreep met haar stok op één trommel. "Wacht even", zegt ze als het liedje uit is. Ze zingen het samen nog een keer, en nu slaat Yanna met twee stokken op twee trommels. De derde keer gaat ze helemaal los. Ze slaat met beide stokken op verschillende trommels (nog steeds een tik bij iedere lettergreep), en laat bij bim-bam-bom meerdere trommels tegelijk klinken. Zo zie je hier weer eens, binnen vijf minuten, hoe het spelend leren kan werken. Gaan zitten, proberen, en dan nog een keer en nog een keer hetzelfde opnieuw doen, maar dan net even anders. Tot je tevreden bent, en wie weet een volgende keer verder wil gaan.

Vrijdag 26 juni. Laat de jongsten maar schuiven… Begeleiders zijn druk in de weer met portfoliogesprekken, het helpen bij het monteren van de maffia-film, het opstarten van het koken. Maar de jongste meisjes hebben NU honger. Gelukkig is er een zak met gesneden stokbroodjes (over van de barbecue). Een mes en een pot hazelnootpasta zijn snel gepakt. En daar zitten ze dan, op een bankje in de schaduw, de drie meisjes, met de zak broodjes in hun midden. Zita de oudste smeert, Yanna en Paula eten. Met chocolade-monden kijken ze mij stralend aan.

    

Als Heleen en Sjoerd (met hulp van Robin en Tycho) de pasta hebben gekookt, de supersnelle tomatensaus gemaakt, de komkommers gesneden en de kaas geraspt, zijn de meisjes verdwenen. Nee, deze pasta hoeven ze niet meer. Zij hebben genoeg gegeten en gaan nagenieten in de speeltuin aan de overkant.

Donderdag 25 juni. De laatste weken van het schooljaar zitten vol gesprekken. Gesprekken met kinderen over hoe het gaat en wat ze willen; gesprekken met ouders en kind(eren) over de ontwikkeling in dit jaar en de verwachtingen voor het komend schooljaar. Ik verheug me op deze gesprekken, maar sommige kinderen denken daar anders over.

Zita had al ’s morgens tegen haar moeder gezegd dat ze helemaal geen gesprek wilde. Het duurde altijd zo lang! Ze wilde spelen! Als ik haar, met een traan nog op haar wang, meeneem voor een gesprek in de jungle, is ze alweer rustig geworden. Ze pakt haar map uit haar la en laat mij een zelfgemaakt spel zien. Zita legt het mij uit: Kaartjes trekken, poppetjes verplaatsen, en wie het laatste kaartje met de vaas erop heeft, heeft gewonnen. Het is erg leuk, en we worden er allebei vrolijk van. We bekijken andere bladen met tekeningen, de Z (van Zita), werkbladen, foto’s. Zita wordt heel blij van spelen, en van zelf mogen kiezen waar ze aan meedoet. "Ik wil niet op een lijst!" Geen rooster dus voor Zita, maar wel een groot aanbod van activiteiten, waaruit zij heel goed kan kiezen wat op dat moment bij haar past. Na ruim een half uur verlaten we de jungle. Het was een goed gesprek.