Vrijdag 25 februari. “Ik kom uit China”, zo begint Mya haar spreekbeurt. Samen met haar moeder heeft ze een powerpoint-presentatie gemaakt over haar geboorteland en haar adoptie. “In China mogen mensen maar 1 kind krijgen.” Daarom ging zij naar een kindertehuis, waar de mensen lief voor haar waren, maar waar weinig speelgoed en eten was. We zien de film van de overdracht, wanneer haar moeder haar handtekening zet: “Toen was jij mijn echte mama.” Ze laat haar Chinese paspoort zien en een boek over de Chinese muur. Alle kinderen luisteren geboeid. Er komen vragen over hoe het was in China, of ze nog Chinees kent en waarom mensen maar 1 kind mogen krijgen. Wij zijn vol bewondering dat ze haar eigen verhaal van haar komst naar Nederland durft te vertellen. ’s Middags eten we noodlesoep met stokjes. Mya laat zien hoe het moet, zo gemakkelijk is dat niet! Geslurp en gelach, maar uiteindelijk krijgt iedereen de soep naar binnen. Het is fijn om van elkaar te weten wie je bent, waar je vandaan komt en hoe het is om anders dan anderen te zijn. Maar is niet iedereen op zijn eigen manier anders? Allemaal hebben we een eigen achtergrond, komen uit verschillende families, verschillende plekken in Nederland of nog verder weg. Want wie jij bent heeft een geschiedenis, die verankerd is in de generaties die voor jou kwamen.

Donderdag 24 februari. Het is vol op school. Dat betekent dat het goed gaat (meer leerlingen), maar ook dat je niet meer alles van iedereen in de gaten kunt houden. Loslaten dus – een kunst op zich. Vertrouwen hebben dat het goed gaat, dat het goed komt, ondersteunen waar nodig, luisteren naar wat er werkelijk gebeurt. Twee jongens die elkaar in de weg zitten; ik ga er tussen zitten en kijk. Probeer niet teveel te zeggen of te doen, alleen te zorgen dat ze zelf tot het inzicht komen dat het op dit moment beter is dat ze niet zo dicht bij elkaar zijn. Een van hen staat op en gaat weg.

Nop initieert het fluitjes zagen, Myriam rekent met Heleen, Margareth doet spelletjes met Rowan. Kinderen spelen op de boomstammen in het bos, ruilen pokemonkaarten, puzzelen, koken met opa Ger. Ik vouw een bootje met Mya en knip poppetjes, lees voor. ’s Middags pak ik een spel dat ik niet ken en waarvan ik niet weet hoe het gespeeld moet worden. Samen met Rowan bekijk ik de kaartjes met plaatjes: Wat staat er op? Wat zou het kunnen zijn? Waarvoor zou het gebruikt worden? Hoort het ergens bij? Leuk om samen te ontdekken wat het kan zijn en wat er mee gebeurt. Zo leer je samen en van elkaar.

Woensdag 23 februari. Voor de tweede keer in ons bestaan houden we ons restaurant ‘Crazy Butler’. In korte tijd zijn de voorbereidingen getroffen: boodschappen ingeslagen op woensdagochtend door Marty, Erin en Pepijn, lijstjes gemaakt met bezoekers en wie wat wil, attributen van thuis meegenomen (vaasjes om op iedere tafel een bloem te kunnen zetten), tafels gedekt. Om 11 uur begint het koken, om vijf voor twaalf arriveren de eerste gasten. Yanna houdt de deur voor hen open, Marieke vraagt wat ze willen eten en drinken, Serra en Jaidyn bedienen, samen met Marieke. Al gauw zit het tot restaurant omgetoverde theater vol mensen die geanimeerd met elkaar in gesprek zijn. Borden worden af en aan gedragen door in het zwart-wit geklede obers, de koks in de keuken dragen echte koksmutsen en puffen af en toe even van het harde werken. Want gewerkt wordt er! Het is niet niks om met zijn vijven ervoor te zorgen dat meer dan 20 mensen op tijd het door hen bestelde eten krijgen. Ze genieten ervan, de kinderen, zijn heel serieus bezig met hun taken. Het is echt! Zo fijn om op deze school te zijn en te doen waar je zin in hebt, waar je goed in bent, of waar je goed in wilt worden, dat straalt er vanaf.