Maandag 26 september. De dag begint als vanzelf. Binnenkomen, koffie drinken, kinderen zien. Sommige kinderen gaan vaak ook aan de koffietafel zitten om even mee te drinken en te kletsen, samen nieuwe dingen te bedenken voor de dag. De jongere kinderen zijn al gauw weg. In de speeltuin op de schommel, op de trampoline in de tuin, stickers ruilen in de werkruimte of kralenplanken maken in de jungle. Vandaag heeft Rowan stoepkrijt mee en krijgt hij meteen veel kinderen om zich heen. Wat gaan ze tekenen? 2x een hinkelbaan. Een van Yanna (7) met de 1 beneden en de 10 boven en daar tussenin alle andere cijfers. Ze gooit een schelpje erin en hinkelt er op los. Paula (5) heeft er ook een getekend. De 1 beneden, de 2 en 3 in spiegelbeeld (knap toch dat kinderen dat zomaar vanzelf kunnen) en na de 6 komt de 10. “Ja, dat is bij de hinkelbaan vlakbij ons huis ook zo”, weet Paula zeker. Tussen de kinderen ontstaat discussie hierover. Kan het wel dat na de 6 de 10 komt? Het leuke is om te zien dat dit zomaar vanzelf ontstaat. Dat geen volwassene heeft ingegrepen in het eigen leren van kinderen. Want behalve Yanna en Paula die tekenden en hinkelden, waren er Tycho (6) en Rowan (4), die keken en commentaar gaven. Laat ze maar lekker met elkaar dingen verzinnen en bespreken, waar ze zo enorm veel van leren, dat je je soms afvraagt wat jij daar als volwassene nog aan toe hebt te voegen. Nou ja, dat is dan zien wat er gebeurt, het opmerken en doorgeven.

Donderdag 22 september. Voor de derde keer dit jaar gaan we naar de tennisbaan. Vijf minuten lopen door het bos en we zijn er. Geen les vandaag, maar wel vrij spelen op  1 baan. Vier leerlingen van 10-13 jaar slaan over naar elkaar en hebben veel plezier. De vijfde leerling is vier jaar, gaat elke keer mee en is erg enthousiast. Ik gooi een bal naar hem en hij probeert hem terug te slaan. Lukt dat niet, dan pakt hij zelf de bal en slaat zo goed en zo kwaad als het gaat in mijn richting, zodat ik hem weer kan gooien.  Soms slaat hij raak en is hij trots dat het lukt. Gaat zijn racket langs de bal en rolt de bal weg, dan maakt hij er een spelletje van om achter de bal aan te hollen, er tegenaan te schoppen zodat hij nog verder rolt, en hem pas op te pakken 2 velden verder. Daar komt hij aangerend met de bal in zijn handen, slaat, mis, nog een keer. Met zijn racket bijna over de grond – het lijkt wel hockey- slaat hij de bal naar mij. Ik gooi – hij slaat en dat gaat! Dan rolt de bal weer weg, rent hij erachteraan, vindt een bergje gravel, maakt daar een nog groter bergje van, verbergt de bal onder gravel, gooit een handje gravel door het gaas en komt weer aangerend met de bal in zijn hand.

Even later staan we bij het net en laat ik hem zien hoe je gaat staan, de bal laat vallen en over het net slaat. We doen het samen en het lukt. Hij is blij. Ziet weer gravel, maakt een spoor en gaat er dan vandoor. Voegt zich bij de andere jongens om met hen een spel te spelen. De tennisbaan gaat nooit vervelen!

Woensdag 21 september. Maandag  het  NFFS (Nederlands Film Festival voor Scholieren), waar we de derde prijs wonnen met de live-action-film ‘De Tweesprong’. Gefeliciteerd regisseurs Robin en Mees en alle acteurs! Dinsdag bijkomen tijdens Prinsjesdag. Woensdag gonst het al ’s morgens vroeg van de filmactiviteiten. “We gaan weer een film maken! Nee, we hebben even geen tijd voor werkbegeleiding. We zijn een verhaal aan het bedenken. Een spannend verhaal, met terroristen en échte agenten.” Miquel zoekt op de computer passende muziek en maakt daar een lijstje van. Aan het eind van de ochtend is het verhaal in grote lijnen bijna klaar, hebben veel jongens al een rol,  en wordt bedacht wat de meisjes  kunnen spelen. “Alleen de besten mogen meedoen”, zegt een van de meisjes.

Sterre wil niet meedoen aan een film met zoveel geweld. “Ik wil wel een film met de jongsten maken…” We zullen zien welke prachtige films er dit jaar weer gemaakt worden. In ieder geval is er al een filmweek gereserveerd eind maart.