Woensdag 10 oktober. Onze eerste open middag en voor het eerst dit jaar ook weer Crazy Butler, ons restaurant. Ik heb me opgegeven om mee te eten, want ik wil wel eens zien hoe het is om bediend te worden door te leerlingen. Het is fantastisch! Je merkt dat de meesten het al vaker gedaan hebben en dat dit niet de eerste keer is dat een dergelijke activiteit wordt georganiseerd. Gedekte tafels met zelfgemaakte placemats, serveersters met zwarte broeken en witte bloezen, per tafel 1 iemand die bedient. De bestellingen zijn van te voren doorgegeven, maar ze komen het keurig nog even vragen. In een mum van tijd krijg ik mijn kopje verse muntthee en een heerlijke panini met mozarella, pesto en tomaat (goede combinatie!). Tegenover mij zitten mensen die voor de open middag komen. Ook zij genieten van het gezellig samen zijn, kletsen en ondertussen lekker eten. Als ik vraag of ik -hoewel ik dat niet besteld heb- toch nog tomatensoep kan krijgen (die ziet er zo lekker uit) zegt Emma: “Ik zal het even vragen”. Even later komt ze terug met de soep en het papiertje waarop alle bestellingen staan. Ze zet bij mijn naam een kruisje bij de soep en schrijft meteen het bedrag op. Aan het eind krijg ik de rekening (met kleutertekening erbij – alle kinderen die wilden, konden op hun manier bijdragen aan Crazy Butler) met een pepermuntje. Alles was lekker en het was erg gezellig, eigenlijk net een echt restaurantje. 30 Januari is er weer een Crazy Butler.

Vrijdag 5 oktober. Afspraken maken gebeurt voortdurend. Als iets niet loopt, verzin je een manier om het wel te laten lopen: een nieuwe afspraak. Zo zijn deze week een aantal dingen weer even onder de aandacht gekomen, zoals: werkbegeleiding begint om 9 uur. Dan zit je in de ruimte waarin je wilt gaan werken met al je spullen. Om 9.05 uur gaat de tussendeur dicht, zodat iedereen rustig kan werken. Je werkt in ieder geval tot half 10, dan worden anderen niet teveel gestoord als iemand de ruimte verlaat. Dat gaat op zich prima. Kinderen komen op tijd, gaan zitten, weten waaraan ze willen werken en beginnen.

Soms is het moeilijk. Een meisje van 9 heeft even gelezen, kijkt in haar  rekenwerkboek en denkt: o nee, dat niet! Ze pakt haar spullen en wilt vertrekken. Ik zeg: “je zou toch iedere dag een bladzijde rekenen en spelling doen? Ga nog maar even aan het werk.” Het lukt niet. Ik heb een boos en huilend meisje. Ze wil niet, rent naar buiten. Wordt door een andere begeleider teruggehaald. “Blijf vandaag maar binnen, afspraak is afspraak.” Werken lukt nu natuurlijk helemaal niet meer. Praten met haar ook niet. Wat te doen? Laten rusten. Vandaag gaat het niet. Wanneer ik er op een heel ander moment aan terugdenk, kijk ik naar mezelf. Wanneer had ik haar nog kunnen bereiken? Helemaal in het begin, denk ik. Op het moment dat ze weg wilde gaan. Had ik haar op een andere manier aangesproken: “Klopt het dat je iedere dag 1 bladzijde zou rekenen en spellen?”, dan zou het vervolg wellicht heel anders zijn gegaan. C’est le ton qui fait la musique. Knoop dat maar in je oren, zeg ik tegen mezelf.

Donderdag 4 oktober. Sommige kinderen denken in beelden, zien alles voor zich wat je zegt, maken in hun hoofd continu plaatjes van wat ze horen. Ze zijn zo sterk visueel ingesteld, dat dat hun dominante manier van leren is. Leren door te kijken: beeld-knap. Bij hen overheerst de visueel-ruimtelijke intelligentie, één van de acht intelligenties die door Gardner worden genoemd. Yanna is zo’n kind. Ze geniet van filmpjes kijken en tekenen, is zeer vaardig in vormgeving, creëren, letters schrijven, indelen van een papier. Omdat ze meteen alles voor zich ziet, kosten sommige dingen haar meer moeite. Letters kan ze prachtig schrijven, maar sommige letters lijken wel erg veel op elkaar en maken daarom lezen lastig. Cijfers dartelen door haar hoofd, waardoor sommen maken een hele klus wordt. Ze zit bij mij voor Ik leer anders. We gaan aan de slag met het splitsen van de getallen onder de 10. Wat ik haar wil laten zien is dat je met drie getallen steeds vier sommen kunt maken. Bijvoorbeeld met 8, 3 en 5 kun je deze sommen maken: 3+5=8, 5+3=8, 8-5=3, 8-3=5. “Nu gaan we deze splits van 8 in je hoofd zetten”, zeg ik. Doe je ogen maar dicht, ga naar je cijferkamer, doe de deur open, pak een krijtje en schrijf op de muur een 8, daaronder twee beentjes…” Dat had ik natuurlijk niet moeten zeggen tegen een beelddenker. Bij beentjes denk je aan armpjes, aan een lijf, aan een poppetje, dus als Yanna het in haar hoofd heeft gezet en op papier laat zien hoe ze het gedaan heeft, tekent ze in elk rondje van de 8 een gezichtje. Nee! Dat leidt af, het gaat om het getal 8, dat je kunt splitsen in 3 en 5. Je tekent een 8, zet er twee streepjes onder, een naar links en een naar rechts, en schrijft daaronder links de 3 en rechts de 5. Dat moet ze onthouden en voor zich zien als ze twee van die drie getallen hoort. Dan kan ze het derde getal zo noemen. Het lukt, ik vraag de sommen die bij deze splitsing van 8 horen, en snel kan Yanna antwoord geven. Zo zetten we alle splitsen van 8 in haar hoofd en genieten er samen van dat het werkt.